“an interactive experience that evokes what it feels like to have a moment of finding something beautiful, yet overwhelming.”
IAN DALLAS
Oyunun yaratıcı yönetmeni Ian Dallas, What Remains of Edith Finch‘in konseptini böyle tanımlıyor. What Remains of Edith Finch, 2017 yılında çıkışını yapan birinci şahıs bir keşif oyunu. Daha önceden The Unfinished Swan‘ı yapan Giant Sparrow ekibi tarafından geliştirildi. The Game Awards 2017‘de ‘Best Narrative‘ ödülünü alan oyun, 2018 BAFTA Game Awards’ta ‘Best Game’ ödülünü almıştır. Oyunu çıkışından 5 yıl sonra oynamak gibi bir hata yaptım. Bu oyunu oynamayan oyuncular için de daha fazla gecikmesinler diye ufak bir yazı yazmayı kendime görev edindim.
Ne Anlatıyor Bu Oyun?
Bu türdeki oyunlarda en önemli şey senaryo ve o senaryoyu oyuncuya nasıl anlattığınızdır. Çünkü elinizde oyuncuyu oyuna çekecek tek elementler onlardır. Oyunun ne anlattığına gelirsek; Hikayemiz Edith isimli genç bir kadının eski aile evine yaptığı bir ziyaretle başlıyor. Finch ailesinden sağ kalan tek kişi Edith. Kendisi tüm aile beraber yaşadıkları bu eve dönerek kendi geçmişini keşfetmek istiyor. Edith’in sesli anlatımıyla, günlüğüne yaptığı çizimlerle ve oyunun yazılı anlatımıyla Finch ailesinin hikayesini dinliyoruz. Bu eve nasıl geldiklerini, ailedeki insanların nasıl kişilikleri olduğunu ve neden bu hale geldiklerini dinliyoruz. Kısa oynanış süresine rağmen her karakterine farklı bir derinlik katmayı başarmış oyun.
Oyundaki her hikayenin bir ortak noktası da ölüm. Bu yüzden de aslında oyunu oynayan herkesle çok rahat ortaklık kurabiliyor. Ailedeki herkesin ölüme giden yolculuğunu görüyoruz. Bu ölüm yolculuklar ise oldukça masalsı bir yolla aktarılıyor. Bunu sadece oyun yapmıyor, ailedeki bireyler de yapıyor. Karakterlerin nasıl öldüğünden çok onların psikolojisini anlatmakla uğraşıyor oyun. Bu ölümlerle dolu olan senaryosu da çok kuvvetli. Atmosferi de bir o kadar uyumlu anlatmak istediğine. Giderek gördüklerinizden daha çok etkileniyorsunuz. Her karakterin iç dünyasına dahil olmak onların ölümlerini daha da anlamlandırıyor. Bu masalsı anlatımıyla sizi ölümden uzaklaştırmaya çalışırken bir o kadar da ölüme yaklaştırıyor. Ölüm gerçeğine daha farklı bir noktadan bakmanıza, ölüm ve kader hakkında uzun uzun düşünmenize sebep oluyor.
Farklı Bir Anlatım
Temelinde bir yürüme simülatörü gibi gözükse de -ki bir bakıma da öyle aslında- oyuncuya her hikayeyle sunduğu farklı mekanikler oyunu türünden farklı kılıyor. Finch ailesindeki herkesin hikayesini farklı bir mekanikle, farklı bir anlatımla ve yer yer de farklı bir görsel elementle deneyimliyoruz. İşin güzel yanı bu mekanikler sadece farklılık olsun diye öylesine yapılmamış. Aksine her bir mekanik hikayesini dinlediğimiz kişinin karakterine göre yapılmış. Onlarla özdeşleşmiş bir bakıma. Gördüğümüz her kişinin hikayesini ne kadar o kişiye özel anlatabilirse o kadar anlatmış oyun. Bu tercih oyun içindeki deneyiminizi zirveye taşıyor ve sizi sürekli içine çekiyor. Çünkü bir sonraki kapıda, bir sonraki insanda farklı bir şey deneyimleyeceğinizi yalnızca farklı bir hikaye dinlemeyeceğinizi biliyorsunuz. Spoiler vermemek için mekaniklerin detayına girmeyeceğim. Sadece oyun kendi anlattığı hikayesinde sizi sıkmamak için elinden gelen her şeyi yapıyor.
Oyunu Hissettirmek
What Remains of Edith Finch, oyunu bitirdiğim dakikadan itibaren benim içim çok özel bir oyun oldu. Edith ve ailesinin hikayesi, yaşadıkları ve anıları ne kadar güzel anlatılabilirse o kadar güzel anlatılıyor. Eve yerleştirdiği dekorlarla her aile üyesi hakkında çok fazla şey söylüyor. Buruk bir gülümsemeyle oynadım tüm oyunu. Aklımda uzun süre kalacak bir aileyle tanıştım. Onları sırayla tanıdım, deneyimlerine ortak oldum bir nevi. Bana gerçek bir aileyi tanımışım hissini vermeyi başardı oyunda geçirdiğim 3 saatte. Yapımcı ekip oyuncularla yalnızca anlatı veya ölüm sekansı yoluyla iletişim kurmalarının gerekmediğini fark etmiş ve bu yüzden evin dekorlarına her karakterden bir parça eklemişler. Oyunun çok kısa bir oynanış süresi olmasına rağmen bu insanları daha çok tanımak istediğim için her yerin altını üstüne getirerek bu süreyi biraz uzattım. Ayrıca oyunda her hikaye tam olarak sonlanamıyor, daha doğrusu istediğiniz yanıtları her zaman alamayabiliyorsunuz. Aynı hayat gibi. İçinizde kalan o merak duygusuyla bir cevap arıyorsunuz sadece.
Uzun süredir anlatımıyla beni bu kadar etkileyen bir oyun oynamamıştım. Çıktığı zaman oynamadığım için pişman olduğum oyunlardan kendisi. Oyun içinde kullanılan müzikler, seslendirmeler ve sanat yönetimiyle tam bir başyapıt olmuş. Oyunu oynarken o saf sanatı tamamen hissediyorsunuz. Oyundaki estetik kaygıyı görmezden gelmek mümkün değil. Oyun sektöründe yeri çok farklı olan bir oyun. Bir oyunu oynarken o oyun hakkında ne kadar uğraşıldığını, düşünüldüğünü hissetmek hep hoşuma giden bir şey olmuştur. Bu oyunun her saniyesinde bu duyguyu yaşadım. Aslında oyun hakkında bahsetmek istediğim çok fazla detay var ama bunları oyunun içindeyken sizin keşfetmenizin daha anlamlı olacağını düşünüyor ve sizi son sözlerime davet ediyorum.
Son Söz
Oynarken her saniyesine hayran olduğum bu oyunun her türden oyuncunun deneyimlemesi gerektiğini düşünüyorum. Oyunların sanat aktarımında en iyi yollardan biri olduğunu kanıtlayan oyunların arasında. Kendisi şu an Xbox Game Pass kütüphanesinde mevcut. Aynı zamanda zamanında PS Plus ve Epic Games ücretsiz olarak vermişti. Kütüphanelerinizi kontrol etmekte fayda var. Sizi çıkardığı ufak yolculukla güzel bir deneyim sunuyor ve uzun süre hatıralarınızda yer edinecek bir bir hikaye anlatıyor. Güzel bir oyun oynamak isteyen herkese gönül rahatlığıyla önerebileceğim bir oyun oldu kendisi.
If we lived forever, maybe we’d have time to understand things. but as it is, I think best we can do is try to open our eyes, and appreciate how strange and brief all of this is.